Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Εγώ, που λες, δε σʼ αγαπώ κι αν θέλεις πίστεψέ το. Απʼ την πολλή αγάπη μου φτάνω να μη σε θέλω.   Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ κι αν θέλεις...

  Πολύ σοβαρά παίρνουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους. Κι αλαζονεύονται ανόητα πάνω στη Γη. Που δεν είναι παρά ένας κόκκος της ανθόσκονης που ονομάζεται...

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις...

Θα 'ρθω κοντά σου πάλι. σαν παιδί που το αγαπούν οι γυναίκες.   Είσαι το πλατύ ποτάμι.   Στην ερημιά σου να 'ρχονται το απόγευμα οι βοσκοί να πλένουν τη φωνή...

ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ μεταμφιέζεται Σε παραγγελιοδόχο Σ’ εξομολογητή Σ’ αιλουροειδές   Τα βράδια Μεταμφιέζει τις λέξεις Σε βόμβες βυθού Σ’ αερόλιθους   Κοιμάται ήρεμος πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα Κι ονειρεύεται δέντρα  

Πώς μπορείς να ξαναμπείς στο δωμάτιο πού πριν λίγο κράταγες ένα κορμί αγαπημένο; Βγαίνουν απ’ τις γωνίες χέρια και σε καλούνε φωνές ψιθυρίζουν στο σκοτάδι μισόλογα «ναι»,...

Υπήρξα ίσως στο παρελθόν ίσως πάλι να μην υπήρξα Να 'μαι το δημιούργημα μιας ιστορίας φανταστικής Αφού τίποτα δεν ορίζω δεν ξέρω Μόνον ορίζομαι περιορίζομαι απ' ομορφιά...

Είμαστε άλλοι, τόσο άλλοι Μες στο πλησίασμα, όπως Θυρόφυλλα, που γέρνουν το ένα στο άλλο, Σμίγουν, αλληλοασπάζονται, σφαλούν, Μοιράζονται τον ύπνο, το φιλί, στα δυο, Χωρίζοντας τα κόκαλά τους, Μες...

Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ. Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.   Στοιβάξαμε κι εμείς...

Μείναν μονάχα τα ωραία μας σχέδια και οι χειραψίες των ματιών γλυκύτατης σιωπής υάκινθοι που δεν ανθίσαν