Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

(απόσπασμα) Η ζωή πότε ήταν αληθινά δική μας, πότε είμαστε αληθινά αυτό που είμαστε αληθινά, μονάχοι μας, δεν είμαστε, δεν είμαστε ποτέ παρά ίλιγγος και χάος γκριμάτσες στον καθρέφτη,...

στὸν ποιητὴ Θανάση Παπαθανασόπουλο     Ὁ ἥλιος μοιράζεται σὲ κομμάτια μέσα στοὺς ποιητές. Εἶναι τὸ ἀντίδωρο ποὺ ὁ Θεὸς διανέμει στοὺς ἐντολεῖς του.   Συμμετέχουμε στὴν ὑπόθεση τοῦ φωτός.   Ἐνῶ φτιάχνουν...

Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι Ο παράδεισος είναι κάτι που χάνεται καθημερνά Όπως καθημερνά χάνονται η ζωή, Η αιωνιότητα κι ο έρωτας. Έτσι επίσης χάνουμε την ηλικία Που, ενώ φαίνεται...

Ήταν μια τέλεια σύνθεση από παιγνίδια ερωτικά λευκών χεριών νωχελικά λυγίσματα κύκνειου τραχήλου χρυσές απετονιές βλεμμάτων κι αναλαμπές θεϊκών χαμόγελων. Λάθος μου, βέβαια, που θέλησα ν’ αναζητήσω το ανύπαρχτο. Μ’...

Διάφανος να είσαι. Σαν τη σταγόνα της βροχής που κρέμεται στη λαμπερή απόληξη των φύλλων. Γυμνός και τόσο καθαρός. Όπως αστέρι και κρύσταλλο, που το χτυπά η αντηλιά. Γι...

Έτσι σκληρός που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με   θα τον ζήσουμε με κέφι. Δος μου το μικρό χέρι σου: θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε. θα πηδήσουμε και...

Ζωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί με μια πόρτα ανοιχτή   ζωγραφίστε μετά κάτι όμορφο κάτι απλό κάτι ωραίο κάτι χρήσιμο για το πουλί βάλτε έπειτα το μουσαμά απάνω σ’ ένα δέντρο σ’ ένα κήπο σ’ ένα...

Δεν μπορούσα μπροστά σου να κλάψω, να νιώσεις πως δεν έχεις ώμο ν’ακουμπήσεις. Δεν έχεις άνθρωπο να σου απαντήσει το αναπάντητο γιατί.   Τη νύχτα, στο σκοτάδι δάκρυα λυτρωτικά έβρεξαν το...

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας. «Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες    

Ακόμα φοβάμαι ν’ ανοίξω την πόρτα το βράδυ. Κι αν καμιά φορά ανέμελος πετάγομαι στο δρόμο, ένα χέρι είναι, όπως και τότε, που πισθάγκωνα με δένει, ενώ...