Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Mιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα διάλεκτο μιας λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός.   (από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977)

Το έγκλημα Μόλις είχε γεννηθεί κι οι γυναίκες, κλαίγοντας, κάτω στο πλυσταριό, τούπλεναν κιόλας το πουκάμισο για την ημέρα της δίκης   ο διακόπτης Και το προαίσθημα δεν είναι παρά...

Εύκολα περιγράφομαι και λύνομαι με μονοκοντυλιές. Δεν είναι βαρετό αυτό τις χειμωνιάτικες βραδιές. Τραβήξτε πρώτα μια στερεά, μπηγμένη κατακόρυφα. Αυτή θα 'ναι η πίστη μου. Μιαν άλλη αμέσως από απέναντι βυθίστε την...

Μα τι είναι ο έρωτας; Σε εκλιπαρώ αγαπημένη μου καρδιά, πες μου. Είναι μια επιστροφή στο κέντρο μας, στο γνώριμο πυρήνα της αθωότητας που είναι ακόμα...

Φεύγουν οι μέρες απ' τους μήνες τους κι οι μήνες απ’ τα έτη, το εδώ, γίνεται αλλού κι ό, τι ήταν χρόνος, πια, δεν είναι κι ό, τι...

(1931 - 11 Ιουνίου 2008)   Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω έμεινες μέσα μου μία μοναχική κραυγή, μια πρώτη πρόταση.  

Με αράχνες φιλία είχα βρει στη σιωπή και τις κοίταζα επάνω σε μια τέχνη βουβή, είχα δει τα ποντίκια εκεί να παίζουν μπροστά και γιατί να...

Ήρθες αργά Και τα χρόνια μου είναι βιαστικά. Εσύ έχεις το δικαίωμα να γελάς, Εγώ δεν έχω το δικαίωμα ούτε και να κλάψω. Εσύ μπορείς να πηδάς πάνω απ'...

Τώρα έχουμε, Παναγιοτάτους, Παναγία μου. Τώρα έχουμε υπερθετικούς βαθμούς. Κι εσένα σ' αφήσαμε στο θετικό βαθμό!      

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ...