Σου φέρνω απ’ τη γαλάζια μου πατρίδα
κι απ’ τα φωτοσπαρμένα της τα μέρη,
μιας μάγισσας δουλειά, μιαν αλυσίδα
που ανθρώπου δε μπορεί να πλάσει χέρι.
Είδα τον ήλιο κι είδα κάθε αστέρι,
μα να ’χουνε τη λάμψη της δεν είδα,
μονάχα εσέ σού πρέπει, αγνό της ταίρι
αγάπη μου είσ’ εσύ, καμαροφρύδα!
Ρουμπίνια εδώ κι εκεί μαργαριτάρια
την πλέκουν· από δάκρυα έχουν γίνει,
όλο από δάκρυα τα μαργαριτάρια,
κι είν’ από αίμα κάθε της ρουμπίνι·
και το διαμάντι που σφιχτά τη δένει
ο έρωτας είναι, πολυαγαπημένη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
