Διάφανη, διαυγής, παρατημένη στου κόσμου τη ραστώνη.
Αναμένει το αυγουστιάτικο φεγγάρι να κάνει κύκλο στο σκοτάδι.
Ήταν χαμένη στα ρηχά και περπατούσε σε μονοπάτια τυφλά.
Διάλεγε μηχανικά τα φώτα που ήθελε να λούσουν τα μαλλιά της.
Προτιμούσε να κρύβεται και άθελα της να ξεχνιέται.
Στο θεατρικό σανίδι παράστασης του καλοκαιριού, εμφανίζεται.
Αμλετικές κρίσεις δραματοποιεί σε έναν αυτοσχέδιο μονόλογο.
Πάντα ήθελε να υποκριθεί τον εαυτό της.
Είχε βαρεθεί απλά να είναι και αποφάσισε να φανεί.
Λουσμένη σε κυκλικό φως απήγγειλε τους κύκνειους στίχους της.
«Είμαι το κορίτσι ραστώνης. Είμαι διάφανη και περαστική από την σκηνή σας.
Τώρα θα ξανά χαθώ για να μια σίγουρη πως ζω.»
Έσβησε μπροστά σε τυφλωμένα μάτια και αλκοολούχες παραισθήσεις.
*Ευχαριστώ την Μαρίλη Αγάθου για την παραχώρηση τη φωτογραφίας.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
