Ήρθα. Και έγινα αγκάθι. Και έβαψα κόκκινο το σκοτάδι σου.
Σεργιάνησα στα απαγορευμένα μονοπάτια σου νύχτες αμέτρητες.
Έτσι, ακούσια.
Όπως ακούσια σεργιανάνε τις νύχτες οι αποστάτες έρωτες.
Δίχως φεγγάρι να τους οδηγεί.
Μόνο με ένα φανάρι που στάζει πόνο αντί για φως.
Το μαύρο πύκνωσε επικίνδυνα εκείνες τις νύχτες.
Σκοτάδι βελούδινο, μαρτυρικό,
κι η κάμαρα όλο και πιο αδειανή,
σχεδόν έρημη,
σαν να τέλειωνε απότομα ο κόσμος…
Ευτυχώς ξημέρωσε γρήγορα.
Έκλεισα ήσυχα την πόρτα κι έφυγα.
Επιτέλους φως, θα σκεφτείς.
Η λύτρωση έχει χρώμα λευκό, το ξέρεις άλλωστε.
Να το θυμάσαι, αύριο δε θα ‘μαι εγώ και δε θα ‘σαι εσύ,
ούτε κι η θάλασσα θα ‘χει πια το ίδιο χρώμα,
μόνο ένα βιβλίο κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι
θα θυμίζει μια φουρτούνα αλλοτινή
που πάλιωσε και γλύκανε.
Μόνο έτσι λυτρώνονται οι στιγμές.
Σαν γίνουν θύμισες που δεν πονάνε πια.
Ή καλύτερα χαμόγελα αχνά στα χείλη.
Παράξενοι οι περαστικοί ταξιδιώτες,
που πάτησαν αθόρυβα και μυστικά στη γη σου.
Καταλαβαίνεις ότι υπήρξαν μόνο την ώρα της φυγής τους.
Όταν κατέχεις πως η μνήμη τους θα σε πληγώσει.
-Κι έφυγα, άρα υπήρξα.-
*Γράφει η Βαρβάρα Τζαμά.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
