Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο
όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ… όλα εδώ…
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα από την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή
που πιά δεν έχω.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
