Τη φώναζαν Γλαυκή
Και ήτανε άνεμος.
Έπλεκε τα μαλλιά της με αχτίδες της αυγής
και λουζόταν κάτω απ’ το λυκόφως.
Γελούσε μ΄ ένα γέλιο βοερό,
σάρκινο και συνάμα απόκοσμο.
Κι όταν γελούσε γινότανε ήλιος,
τα μάτια της έπαιρναν το χρώμα του ουρανού και το σχήμα του χάους·
δυο φλογερά αστέρια τις Αυγουστιάτικες νύχτες,
άρτιες ενσαρκώσεις του απείρου.
Κάποτε η Γλαυκή έφυγε.
«Μπάρκαρε για τη χώρα της μοναξιάς και του ονείρου» είπανε κάποιοι.
«Πνίγηκε στο άπιαστο βάθος της» είπανε άλλοι.
Πάντως κανείς δεν την ξανάδε.
Κι έγινε αόριστη ανάμνηση.
Ανομολόγητος πόθος.
Αιωνιότητα και ατέρμονο πεπρωμένο.
Κανείς ζωγράφος δεν μπόρεσε πια ν’ αποτυπώσει το βλέμμα της.
Όχι όταν γελούσε.
Όταν αγνάντευε τη θάλασσα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
