Η γυναίκα είναι πλέον καθ’ όλα τέλεια.
Το νεκρό της

Σώμα φοράει το χαμόγελο της εκπλήρωσης,
Η αυταπάτη κάποιου αρχαίου αναπόδραστου

Κυλά στις έλικες της ρωμαϊκής της εσθήτας,
Τα γυμνά της

Πόδια μοιάζουν να λένε:
Φτάσαμε μέχρις εδώ, αυτό είναι το τέλος.

Το κάθε νεκρό παιδί κουλουριασμένο, ένα φίδι λευκό,
Ένα σε κάθε μικρό

Κανάτι γάλα, άδειο πια.
Τα δίπλωσε πάλι

Στο σώμα της πάνω σαν φύλλα
Ενός ρόδου που κλείνει όταν ο κήπος

Μουδιάζει και οι μυρωδιές αιμορραγούν
Από τους γλυκείς, βαθείς λαιμούς του
νυχτολούλουδου.

Η σελήνη δεν έχει κανένα λόγο να λυπάται για όλα
αυτά,

Καθώς κοιτάζει απ’ το

οστέινο κοίλωμά της.

Είναι κάτι που το ‘ χει συνηθίσει.
Τα μαύρα της τρίζουν και βαραίνουν.


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.