Στην αυλή σου καθισμένη,
ακούω το Adagio σε επανάληψη.
Βλέπω πήλινα σπασμένα στο ασβεστωμένο δάπεδο.
Μυρίζω τις πασχαλιές που κάλυψαν το συρματόπλεγμα της θύρας σου.
Χθες είχε λιτανεία.
Δάκρυσα ως συνήθως με το ω γλυκύ μου έαρ.
Ήρθε και η πρωινή κατάνυξη του Σαββάτου.
Κάθε χρόνο η ίδια πορεία μέχρι την αυλή σου.
Μια ακόμη μωβ εβδομάδα.
Γλείφω αδιάφορα το πρώτο παγωτό για φέτος.
Σε φωνάζουν τα μικρά από το δίπλα σπίτι.
Πηγαίνεις να δεις τι συνέβη.
Σε χαζεύω.
Όμορφος, μέσα στη ριγέ σου μπλούζα.
Το κομμάτι άλλαξε και ακούγεται ο Αμλέτος.
Κοντά στα μωβ άνθη μοιάζεις με νούφαρο του Μονέ.
Θυμάμαι κάποιους ξεχασμένους στίχους
«..πόσο σου μοιάζω όταν ανθίζουν πασχαλιές…».
Πόση ομορφιά ν’ αντέξει μια θυραυλή;
Πόση ομορφιά να χωρέσουν δυο μάτια βυθισμένα στο λιλά;
Μιας μέρας Ανάσταση.
Κι όμως, μου φτάνει.
*Θερμές ευχαριστίες στη φωτογράφο φίλη μου Μαρίλη Αγάθου, που άφησε τα τσουρέκια στο φούρνο για να φωτογραφίσει μια όμορφη πασχαλιά.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
