Σκέψου τη μαργαρίτα
πού είδαμε
ανθισμένη και μοναχική
το Δεκέμβρη.
Κοιτά τώρα το λιβάδι
τόσα άνθη όσα τα λόγια μας.
Μην μιλάς,
ας δημιουργήσουμε γαλήνη.
Δεν χάσαμε την άνοιξη
μόνο η πίστη μας
ταλαντεύεται σαν ξύλινη βάρκα.
Έλα, ας πλέξουμε στεφάνια
από άνθη του αγρού.
Έλα, ας στολίσουμε το σκάφος,
μικρό και χωρίς όνομα,
μόνο δυο δυνατά κουπιά οξιάς
παίζουν μουσική
στην επιφάνεια του νερού.
Νιώσε την αγάπη.
Κινείται πέρα από τον ορίζοντα,
έχει τον πλούτο της ειρήνης
την δροσιά του ποταμού
καθώς ορμά στη θάλασσα.
Έχει λέξεις
λευκές και ηδονικές
όπως τα πέταλα της μαργαρίτας
που αψήφησε το χειμώνα
και γέννησε την άνοιξη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
