Όταν τα χέρια σου έρχονται,
αγάπη μου, προς τα δικά μου,
τι μου φέρνουν πετώντας;
Γιατί σταμάτησαν
στα χείλη μου, ξαφνικά,
γιατί τα αναγνωρίζω
σάμπως τότε, πριν
να τα είχα αγγίξει,
σάμπως πριν υπάρξουν
να είχαν διατρέξει
το μέτωπό μου, τη μέση μου;
Η απαλότητα τους ερχόταν
πετώντας πάνω από το χρόνο,
πάνω από τη θάλασσα, πάνω απ’ τον καπνό,
πάνω από την άνοιξη,
κι όταν έβαλες
τα χέρια σου στο στήθος μου,
αναγνώρισα τα φτερά
χρυσού περιστεριού,
αναγνώρισα τη γαλαζωπή άργιλο
και το χρώμα του σταριού.
Όλη μου τη ζωή
Γυρνώ για να τα βρω.
Ανέβηκα σκάλες,
διέσχισα δρόμους,
Με πήραν τρένα,
με φέραν τα νερά,
και στη φλούδα των σταφυλιών
μού φάνηκε πως σε άγγιξα.
Το ξύλο ξάφνου
μου έφερε την αφή σου,
το αμύγδαλο μου ανάγγειλε
τη μυστική απαλότητά σου,
ώσπου κλείσανε
τα χέρια σου στο στήθος μου
κι εκεί σαν δυο φτερά
τελείωσαν το ταξίδι τους.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
