Με κατακρίνεις

ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά

όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει

ποιός κίνδυνος από μακριά

φωνάζει τ’ όνομά της.

 

Είμαι τρωτή, γι’ αυτό.

Όχι στη φτέρνα μόνο,

 

το ένιωσα

παρότι ήταν ακόμα στα σκαριά

στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.

Κι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια

νοθευμένα

δε γράσωναν καλά την άμυνά μου

— τί τα θες, τεχνίτες ανειδίκευτοι οι αστερισμοί μας.

 

Μάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη Θέτιδα

γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες και οι δυο

εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε

στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια

και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα

απ’ τη θνητή επάλειψη του γιου της

του Αχιλλέα.

 

Όχι με αθανασία

με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.

 

Μου χίμηξε

τί αθανασία τί βεβαιότης είπε

εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυο.

Και μάθε ακόμα

πως το περίσσευμα απ’ το παλιό του λάθος

κανείς δεν το χαρίζει σε κανέναν.

Βαθιά

μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει

να επαλείψει αθάνατο

και το επόμενο προσφιλές του λάθος.

 

Το κυριότερο

—συνέχισε η μάνα μου μιλώντας

με οίκτο χλευαστή—

παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρωτά σημεία

χωρίς της αγωνίας τα εφόδια

τί προκοπή θα κάνει η αντοχή σου

χωρίς εισόδημα πικρίας

πώς θ’ αναθρέψεις την απώλεια

πώς θ’ αντικρίσεις τους εχθρούς σου.

Οι ενοχές σου τί θα απογίνουν

όταν τους κόψεις τη διατροφή

θ’ αγιάσουνε ως φτωχές μετά από τόσα πλούτη;

Θ’ απαρνηθείς την ήττα;

Η ήττα είναι παράδοση

μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.

Είδες ποτέ κανένα όνειρο

μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;

 

Αν δεν τρωθείς

πού θα σε βρει η αγάπη.

Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.

Για ποιόν νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό

το έρημο το αβέβαιο όνομά της;

Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη

στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.

Για να τραφεί απ’ την πληγή σου ξεκινάει

η πεινασμένη ύπαρξή της.

 

Αβέβαια ζήσε.

Τίμα την προέλευσή σου.

 

Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια

παροδική αβεβαιότητα του θανάτου.


 

*Από τη συλλογή Χλόη θερμοκηπίου, εκδ. Ίκαρος, 2005.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΤα Εις Εαυτόν, Μάρκος Αυρήλιος
Επόμενο άρθροΦως, περισσότερο φως…, Johann Wolfgang von Goethe
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.