Φάνηκε η παλιά εξέδρα,
ξύλο στο μάτι της θάλασσας.
Ομίχλη με γλάρους στ’ ανοιχτά
λαδοφάναρα στην παραλία
στους βράχους νεκροί πιλότοι θα μαζεύουν τις πυξίδες τους,
κομμάτια από σπασμένα τιμόνια, διαλυμένα όργανα
– οσμή καμένου χόρτου.
Μαντεύω το πρόσωπό μου
θα ξεκολλήσει σε λίγο απ’ το βυθό
θ’ ανέβει γεμάτο φύκια, αφρούς από χρυσάφι
με χείλη σκισμένα να σε βρει
λέξεις που έγιναν κοράλλια τρυπάνε τα μάγουλα
το μέτωπο έχει παντού ξεφλουδίσει
θα το διαβάσεις όμως σωστά μέσα στο πρωινό φως
φαίνονται καθαρά τα χρόνια, οι σημασίες
οι πληγές από τις Άρπυιες
κόκκινες σημαδούρες υποταγμένα γυάλινα κύματα
το πέλαγος μια υποψία ευλογίας
το σώμα ξέρει πώς να επιζεί μέσα στις θύελλες
να κερδίζεται ξανά μέσα στη φύση
θέλει πίσω τα όνειρά του
ό, τι του στέρησαν δύσκολοι καιροί.
Μαντεύω το πρόσωπό μου
ανεβαίνει γεμάτο αστέρια του βυθού
να σφραγίσει το δικό σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
