Υποφέρω μέσα
στην κουβέρτα
της σιωπής
που υπολείπεται.
Στον απόηχο της
απόστασης
ο χρόνος μας
έγινε σίδερο,
έγινε
μαύρο αίμα
το μεσημέρι του ήλιου,
η ώρα που τα μάτια μου έπηξαν
μέσα στο ξεραμένο αλάτι,
ένα νεκρό πουλί να μου θυμίζιε
αλλοτινά πετάγματα
μέσα από τα χέρια σου.
Έγειρες μέσα στα σπλάχνα μου
ένα καιγόμενο δέντρο
και τώρα περιφέρεσαι
σε κοινή θέα
με τα χέρια σου μέσα στη στάχτη
ακουμπισμένα
πάνω στους νεκρούς.
ενώ
σε αναζητώ
μέσα σε οιμωγές,
ενώ
σε κυκλώνω
με το σάβανο της μνήμης,
ενώ
με σταυρώνουν πάνω
σε ένα υδάτινο μνήμα,
πάνω στο θαλάσσιο σώμα σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
