Η γυναίκα έχει τελειοποιηθεί.
Το νεκρό της
Σώμα φοράει το χαμόγελο της επίτευξης,
Η ψευδαίσθηση μιας ελληνικής αναγκαιότητας
Ρέει στις πτυχές της τηβένου της,
Τα γυμνά της
Πόδια μοιάζουν να λένε:
Φτάσαμε ως εδώ,αρκεί.
Κάθε νεκρό παιδί κουλουριασμένο, λευκό ερπετό,
Ένα σε κάθε μικρή
Κανατούλα του γάλακτος, τώρα άδεια.
Τα έχει διπλώσει
Ξανά στο σώμα της, όπως τα πέταλα
Ενός ρόδου που κλείνουν όταν ο κήπος
Πετρώνει και αρώματα αιμορραγούν
Από τους γλυκείς, βαθείς λαιμούς του νυχτολούλουδου.
Η σελήνη δεν έχει λόγο να θλίβεται,
Ατενίζοντας επίμονα μέσα απ’ την οστέινη κουκούλα της.
Είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους πράγματα.
Οι σκοτεινιές της τριζοβολούν και έλκουν.
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει – προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
