Αν κατοικούσαμε την εποχή
Όταν οι τυφλωμένοι από τις Μούσες
Έγραφαν γράμματα γεμάτα πάθος
Ή πνεύμα που συνέπαιρνε στα ουράνια τους αγαπημένους
Θα σου υπαγόρευα πάλι
Να ζήσουμε μαζί το μέλλον
Ν’ ανοίγεις την καρδιά
Στα πράγματα τής κάθε μέρας
Και ας μη λέει πια στο κουδούνι τ’ όνομά σου
Και ας έρχεται κάθε λίγο και λιγάκι εκείνος
Ο σκυφτός ταχυδρόμος με το δερμάτινο δισάκι του
Αφήνοντας ανοιχτή την αλληλογραφία τού άλλου κόσμου•
Γιατί
Φτάνει πια με τις παρείσακτες αλήθειες
Που μας ξυπνούν φρικτές τα ξημερώματα
Φτάνει η φτηνή πραγματικότητα
Που μας ρουφά το μόχθο ως το μεδούλι
Και τα τόσα σκοτάδια που κρύβουν
Οι άνθρωποι γύρω μας•
Αλλά εμείς ζούμε στο σήμερα
Κι ενώ θαυμάζω τη δύση
Ψιθυρίζοντας στίχους
Μέσα στα χρώματα τού δειλινού
Εσύ κοιτάς λοξά
Κουνώντας την ουρά σου
Στον πρώτο τυχόντα που σού γυάλισε.
|
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art
Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.
Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
|
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
