Αγκάλιασα την αυγή του καλοκαιριού.
Τίποτε δεν σάλευε ακόμα στη μετώπη των ανακτόρων. Το νερό ήταν νεκρό. Οι κάμποι των ίσκιων δεν άφηναν το δρόμο του δάσους. Περπάτησα, ξυπνώντας τις ανάσες ζωντανές και ζεστές, και οι πολύτιμες πέτρες κοίταξαν, και οι φτερούγες σηκώθηκαν αθόρυβα.
Η πρώτη περιπέτεια ήταν, μέσα στο μονοπάτι γεμάτο κιόλας δροσερές και χλωμές λάμψεις, ένα λουλούδι που μου είπε τ’ όνομά του.
Γέλασα στον ξανθό καταρράχτη που έλυσε τα μαλλιά του περνώντας μέσα απ’τα έλατα:στην ασημωμένη κορυφή αναγνώρισα τη θεά.
Τότε σήκωσα ένα προς ένα τα πέπλα. Μέσα στην αλέα, κουνώντας τα χέρια. Κοντά στην πεδιάδα, όπου τη μαρτύρησα στον πετεινό. Στη μεγάλη πολιτεία εκείνη έφευγε ανάμεσα από καμπαναριά και θόλους και, τρέχοντας σαν ένας ζητιάνος επάνω στις μαρμαρένιες προκυμαίες, την κυνηγούσα.
Στην ανηφοριά, κοντά σ’ ένα δαφνόδασος, την αγκάλιασα καθώς μάζευε τα πέπλα της, κι ένιωσα μόλις το απέραντο κορμί της. Η αυγή και το παιδί έπεσαν κατάχαμα στο δάσος.
Όταν ξύπνησα ήταν μεσημέρι.
Από ένα σκαλοπάτι χρυσαφένιο —μέσα από κορδόνια μεταξωτά, κουρτίνες γκρίζες, βελούδα πράσινα και δίσκους κρυστάλλινους, που σκουραίνουν καθώς ο χαλκός στον ήλιο—, βλέπω το χελιδονόχορτο ν’ ανοίγει επάνω σ’ ένα χαλί γεμάτο τεχνουργήματα ασημένια, με μάτια και μαλλιά.
Κομμάτια χρυσαφιού κίτρινου σκόρπια επάνω στην αχάτη, κίονες από ακαζού στηρίζοντας ένα θόλο από σμαράγδια, μπουκέτα με ατλάζι λευκό και λεπτές βέργες από ρουμπίνια αγκαλιάζουν το ρόδο του νερού.
Όμοια μ’ ένα θεό με πελώρια μάτια γαλάζια και μορφές από χιόνι, η θάλασσα και ο ουρανός τραβάνε στα μαρμαρένια δώματα το πλήθος τα καινούρια και άλκιμα ρόδα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.