Δε σε κάλεσα – μόνη σου
Πλησίασες.
Κάθε βράδυ – η μυρωδιά της μέντας,
Το στενό κι οδοντωτό φεγγάρι,
Η ηρεμία και το σκοτάδι.
Η Σελήνη ανέβαινε από μακριά,
Σαν ήρθες.
Με ύφασμα ανάλαφρο, χωρίς σανδάλια,
Ενώ στους ώμους έτρεμαν
Δυο φτερούγες.
Στο χορτάρι, μόλις που διακρίνεται
Ένα ανάλαφρο ίχνος.
Η φρέσκια μυρωδιά της αγριομέντας,
Το άψυχο, γαλαζωπό
Της νύχτας φως.
Και ζω δίπλα σ’ εσένα
Σαν σ’ όνειρο.
Και ζω κάτω από το φτωχό βλέμμα
Της μακριάς νύχτας,
Θαρρείς και το φεγγάρι εκεί, πάνω απ’ τον κήπο,
Κοιτάζει κατάματα
Τη σιωπή.
7 Δεκεμβρίου 1908
*Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
