Είμαστε,
συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,
αρμονικών χρωμάτων,
ανάπηρων λοστών
όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας,
και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ,
όταν διοργανώνουμε ειδικά πάρτι,
με τα λάθος φιλιά,
στο παιχνίδι της απάτης,
και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.
Γερμανικός ρομαντισμός,
Ισπανική υποχώρηση,
είναι φράσεις που μας πλήγωσαν,
και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.
Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό,
μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο Προ Πο,
κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία,
κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία,
θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.
Υπερβατικός ερωτισμός,
εσωτερική ματαίωση,
είναι φράσεις που μας βόλεψαν,
μες στο φόβο της απόρριψης.
Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας,
για λίγο ο κόμπος λύθηκε,
όταν ο ήλιος αναδύθηκε
(απ’ της Αθήνας το Ανατολικό βουνό).
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
