Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή,

που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει,

—μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς, κι οι δρόμοι είναι θολοί,

κι όλοι τραβάμε βιαστικοί, σαν αργοπορημένοι…

Το βράδι πέφτει, κι είν’ άργά, κι oι δρόμοι είναι θολοί,

κι ούτε πιο γνώριμα—με τι;—μπορούμε να ντυθούμε.

Κι ένα παρόμοιο δειλινό, θλιμμένοι πιο πολύ,

δίπλα θ’ αντιπεράσουμε και δε θ’ απαντηθούμε…

 


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.