(πρόσθια ὄψις)

Τὰ µαλλιά της εἶναι σὰν χαρτόνι

καὶ σὰν ψάρι

τὰ δυό της µάτια εἶναι

σὰν ἕνα περιστέρι

τὸ στόµα της

εἶναι σὰν τὸν ἐµφύλιο πόλεµο

(στὴν Ἱσπανία)

ὁ λαιµός της εἶναι ἕνα κόκκινο

ἄλογο

τὰ χέρια της

εἶναι

σὰν τὴ φωνή

τοῦ πυκνοῦ

δάσους

τὰ δυό της στήθη εἶναι

σὰν τὴ ζωγραφική µου

ἡ κοιλιά της εἶναι

ἡ ἱστορία

τοῦ Βέλθανδρου καὶ τῆς Χρυσάντζας

ἡ ἱστορία

τοῦ Τωβία

ἡ ἱστορία

τοῦ

γαϊδάρου

τοῦ λύκου καὶ τῆς ἀλωποῦς

τὸ φῦλο της

εἶναι

ὀξέα σφυρίγµατα

µέσα στὴ γαλήνη

τοῦ µἐσηµεριοῦ

οἱ µηροί της εἶναι

οἱ τελευταῖες

ἀναλαµπές

τῆς σεµνῆς χαρᾶς

τῶν ὁδοστρωτήρων

τὰ δυό της λατρευτά

µικρά

πόδια

εἶναι τὸ πράσινο

τηλέφω-

νο µὲ τὰ κόκκινα

µάτια.

(ὀπισθία ὄψις)

Τὰ μαλλιά της

εἶναι

μιὰ λάμπα τοῦ πετρελαίου

ποὺ καίει

τὸ πρωί

οἱ ὦμοι της

εἶναι

τὸ σφυρί

τῶν πόθων

μου

ἡ πλάτη της

εἶναι τὰ

ματογυάλια

τῆς θάλλασας

τό ἄροτρο

τῶν ἀπατηλῶν

ἰδεογραμμάτων

σφυράει

θλιμμένα

στὴ μέση της

οἱ γλουτοί της

εἶναι

ψαρόκολλα

οἱ μηροί της

εἶναι

σάν

ἀστροπελέκι

οἱ μικρές της φτέρνες

φωτίζουν

τὰ

πρωινά

κακά

ὄνειρα

καὶ τελικά

εἶναι

μιὰ γυναῖκα

μισή

ἰπποκάμπη

καὶ μισή

περιδέραιο

ἴσως ἀκόμα

νὰ εἶναι

ἐν μέρει πεῦκο

καὶ ἐν μέρει

ἀνελκυστήρ.


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΥπόθεση μπεστ – σέλλερ, Χρήστος Βακαλόπουλος
Επόμενο άρθροΜέρος Τέταρτο
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.