Θα ‘θελα να ‘μουν κυριακάτικη μπουγάδα που ακολουθεί τον πρώτο καφέ της μέρας.
Σε σκοινιά κρεμασμένη και με μανταλάκια στηριγμένη να μιλώ του θροΐσματος τα λόγια και να σου τραγουδώ ανεμικά.
Να ξερνάω την υγρασία μου, να στεγνώνω τους νωπούς μου λεκέδες συντηρώντας τα κατάλοιπά σου.
Κι όταν ρουφήξω ήλιο και ουρανό, κουλουριασμένη να μείνω στη λεκάνη σου με τ’ ασιδέρωτα.
Θα με σιδερώσεις, μόνο, όταν με φορέσεις και θα εισπνεύσεις.
Μπουρμπουλήθρες μιας λεμονάδας που έστυψες πριν απλώσεις τη μπουγάδα.
*ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
