Οι μέρες περνούν έγκλειστες. Περιορισμένοι στους τοίχους του σπιτιού μας, έχουμε δει κάθε σκασμένη γωνία στους τοίχους του σαλονιού. Έχουμε χαρτογραφήσει τον ιστό μιας αράχνης που έχει δημιουργήσει το σπιτικό της πάνω από το παραθυρόφυλλο της κουζίνας. Το πρωινό μας ακούγεται σαν συμφωνία του Μπετόβεν: οι παφλασμοί του νερού που βράζει, η σύνθλιψη του ψωμιού στη τοστιέρα, το γδάρσιμο από το μαχαίρι που απλώνει το βούτυρο στο ψωμί. Από το κρεβάτι στον καναπέ κι από εκεί στην πολυθρόνα, βλέπουμε τις οθόνες να μας φορτίζουν με εικόνες. Όμορφες ή άσχημες, οι εικόνες μας συντηρούν. Ακούμε τα νέα παρέα να μοιράζεται η φόρτιση. Το αυτί έχει συνηθίσει να πονάει. Πιάνουμε τα χέρια των αγαπημένων σφιχτά, και λέμε θα περάσει κι αυτό, μαμά. Κάποιοι το περνάνε μόνοι. Η αφή μας γίνεται αυτοαναφορική, μας αγγίζουμε να νιώσουμε πως είμαστε ζωντανοί. Γίνεται η μέρα μας μια παρατήρηση των αισθήσεων. Κοιμόμαστε και ελπίζουμε σε όμορφα όνειρα κάπου έξω, σε μια όμορφη μέρα. Τα «θα» έχουν ορίσει τη ζωή μας. Όλο σχέδια είμαστε για τη μέρα που θα έχουν όλα τελειώσει και ο κόσμος μας θα είναι έξω.
Έξω από το παράθυρο μας όμως, οι κερασιές ανθίζουν και φέτος. Τ’ απογυμνωμένα κλαδιά που δε θρόιζαν το χειμώνα παρά μόνο σάλευαν άψυχα από τον αέρα, έχουν γεμίσει μπουμπούκια. Λίγο-λίγο με τη ζέστη τα νεογνά άνθη αντλούνε από το φως δύναμη. Τα φυλλαράκια τους θεριεύουν και αγωνιούν να σπάσουν το φλοιό που τα περιορίζει. Ήρθε ο καιρός να ομορφύνουν την πλάση. Τα μπουμπούκια σκάνε. Άνθη ξεπροβάλλουν και κοσμούν τους γκριζωπούς κορμούς των δέντρων. Με τα ελλειψοειδή υπόλευκα και ροζ στις άκρες τους φύλλα, οργανώνονται σε ταξιανθίες που σιγά υποδέχονται τα νέα άνθη. Επιτέλους ο αέρας βρίσκει αντίσταση στα πέταλα που θροΐζουν ανάλαφρα. Τι όμορφος που είναι αυτός ο ήχος; Σαν τη μελωδία της ηρεμίας. Οι ηλιαχτίδες διαπερνούν τα άνθη και σχηματίζουν πλέγματα φωτός και σκιάς στο χορτάρι. Κάπου εκεί κοντά ρέει το νερό και παρασέρνει ένα δύο πέταλα που πέφτουν αδύναμα ν’ αντισταθούν στο όμορφο αεράκι. Η ζωή για την κερασιά είναι ειδυλλιακή αυτή την εποχή. Σφύζει από ζωή, μια όμορφη γυναίκα σε οίστρο γοητευμένη από τη στιγμή της ακμής της, ετοιμάζεται να καρποφορήσει στο τέλος της άνοιξης. Είναι η εποχή τους και οι κερασιές ανθίζουν. Και το φέτος δε στέκεται εμπόδιο.
«Η προύμνη των πτηνών» ανθίζει κόντρα στον μαρασμό των καιρών μας. Ακολουθεί το κάλεσμα της φύσης, προσφέρει ομορφιά, μας δίνει και κάποια ελπίδα για επιστροφή στην ομορφιά. Οι κερασιές δείχνουν το δρόμο της ανθοφορίας. Ελπίζω οι μέρες του φωτός να έρχονται και να μυρίζουν μάλλον, άνθη κερασιάς.
*Ο τίτλος έρχεται εσκεμμένα σε αντίθεση με το μελλοντικό χρόνο στον τίτλο του βιβλίου του Μ.Λουντέμη (που αγνοούσα να πω την αλήθεια).
*Το έργο στο εξώφυλλο είναι το Spring morning, Yokoyama Taikan (1939)
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
