Έχουμε μάθει να ξεχνάμε για να μπορούμε να προχωράμε. Έχει γίνει μόνιμη ανάγκη η λησμονιά. Να μην μας κρατάει τίποτα πίσω. Μόνο να βλέπουμε το μέλλον. Ούτε το παρόν του πρόσκαιρου πόνου το εκτιμάμε. Αποζητούμε την απόλυτη ευτυχία που δεν έχει παρελθόν, που έχει ξεχάσει πως κάποιος έχει πονέσει για να φτάσει σε αυτή.
Αφήνοντας πίσω δυο χρονικές βαθμίδες βαδίζουμε για μέλλοντα άγνωστα.
Αποτυγχάνουμε στην πορεία κι απορούμε γιατί δε τα καταφέραμε να γίνουμε όσα ονειρευτήκαμε, γιατί δε μπορέσαμε να κάπου να καταλήξουμε.
Μα γιατί δεν ξεκινήσαμε από κάπου. Παρηγορηθήκαμε στη σκέψη της αυριανής μέρας που ξεκινά αυθόρμητα από το μηδέν, στη σκέψη αυτού του νέου ξεκινήματος που επιβάλλεται να είναι νέο.
Προτείνω να παρηγορούμαστε και στη μνήμη μας ενίοτε. Γιατί αυτή μας ξέρει πιο καλά από εμάς. Έχει πονέσει για μας, έχει μάθει να μας διαχειρίζεται.
Αξίζει να θυμόμαστε για να νιώθουμε την ουσία μας, τις ανάγκες μας και να μπορούμε να προχωράμε. Τα βιώματά μας μόνο η μνήμη τα συντηρεί.
Παρηγοριά στη μνήμη μας λοιπόν που τα υπομένει όλα για να μη την εκτιμάμε.
Που την αφήνουμε κρυμμένη να ναι μέρος μόνο του παρελθόντος μας.
Που αδιαφορούμε για τη σημασία της στα νέα μας βήματα. Παρηγοριά σ’ εμάς που δε συλλογιζόμαστε πως πλαστήκαμε για να θυμόμαστε πρώτα κι έπειτα να προχωράμε.
Χάσαμε κάπως το νόημα της πορείας προς τη χαρά.
Γίναμε λάτρεις του λήθαργου που μας αφήνει ανενόχλητους ν’ απογοητευόμαστε από το μέλλον που δεν ήταν αυτό που ελπίσαμε.
Πολύ απλά γιατί ελπίζαμε το μέλλον μας να είναι, να μη γίνει.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ τη Μαρίλη Αγαθού για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
|
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art
Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.
Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
|
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
