Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Ι.   Πλῆθος λεμόνια ἐπάνω στὸ τραπέζι στὶς καρέκλες στὸ κρεβάτι κίτρινες λάμψεις τρέχουν τὸ σῶμα σου μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει νύχτα μὲ χίλια λεμόνια καὶ ξαφνικὰ ὁ φακὸς τοῦ δασοφύλακα νὰ σταματάει τοὺς βρεγμένους...

(1 Μαΐου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990)   Όταν ακουμπούσες το χέρι σου στο γόνατό μου ή στον ώμο μου ή στη μέση μου άλλαζε στάση ο κόσμος.  

Καμιά δυστυχία δεν είναι μικρή. Υπάρχουν κολώνες από πέτρα κολώνες από κατακόρυφο νερό κολώνες από δισταχτικό χαμόγελο- κι αυτές που θα μπορούσαν να κρατήσουν ένα αέτωμα.    

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη απ᾿...

Ήθελα κάπου να τα πω, να τα μοιράσω – τόσο μεγάλα. Δεν τα είπα. Ασφυχτικά μεγάλωσα, μόνος.   (Tα ερωτικά)

Μια κίνηση του τρυφερού χεριού σου έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.    

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Το μόνο ορατό είναι αυτό που  δε θέλεις να βλέπεις.      

Τώρα με τη δική σου αναπνοή ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου.  

Κ’ η επανάληψη μια ανανέωση είναι. Τα μαλλιά σου ριγμένα πλάϊ μιλούν αλλιώς.   (Τα ερωτικά)