Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Εμένα κοίταξε το πουλί. Το ρολόι σταμάτησε Έχω μια πέτρα δική μου πλάι στη θάλασσα – λέει. Έχω τις στέγες με το μέρος μου. Γι’ αυτό είναι...

Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές. Νυχτώνει απέραντα. Μια ψάθινη καρέκλα μένει μόνη, ξεχασμένη κάτω απ' τα δέντρα, μες στη λεπτή υγρασία και στους αχνούς που...

Θέλω να σου δείξω όλες τις κάμαρες την άσπρη, την τριανταφυλλιά, τη φυστικιά, τη μαύρη και τα παλιά ντουλάπια και τα μπαούλα και τα μικρά συρτάρια και...

Η αποστολή μου τέλειωσε κι ακόμη αργοπορώ. Αμφίρροπος ακόμη στέκω στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου. Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως σαν...

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας, θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.   Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα...

Κοριτσάκι μου Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο. Γιατὶ...

Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, αφιερωμένο στην κόρη του Έρη.   Ήθελα κάτι να σου πω, κάτι να τραγουδήσω. Ξέχασα και σένα ξέχασα και μένα. Με πήρε το τραγούδι στο...

Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις;

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι...

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. (...)