Ετικέτα: Ποίηση

Έσφιξα τα μάτια να μη βλέπω πια – να μη με βλέπουν, αυτοί που τριγυρνούνε με μια σφραγίδα μοναξιάς στο μέτωπο. Μα ζωγραφίστηκες εσύ στα βλέφαρά μου με...

Χωρίζω, αφού είναι ένα ψέμα πια στη ζωή μου η ύπαρξη του μέλλοντος. Από το μέλλον χωρίζω. Ξέρω τα πάντα κάτω απ’ την τεράστια σκιά του θα...

Μερικές φορές θα ήθελα όσο γέρος είμαι, άλλο τόσο να ήμουν έμπειρος ή έστω όσο έμπειρος είμαι, άλλο τόσο να ήμουν έξυπνος ή τουλάχιστον όσο έξυπνος είμαι, άλλο τόσο...

Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δύο ως κάτω στο...

στὸν ποιητὴ Θανάση Παπαθανασόπουλο     Ὁ ἥλιος μοιράζεται σὲ κομμάτια μέσα στοὺς ποιητές. Εἶναι τὸ ἀντίδωρο ποὺ ὁ Θεὸς διανέμει στοὺς ἐντολεῖς του.   Συμμετέχουμε στὴν ὑπόθεση τοῦ φωτός.   Ἐνῶ φτιάχνουν...

Στη νύχτα θα μπούμε για να κλέψουμε ένα κλαδί ανθισμένο.   Θα περάσουμε τον τοίχο, στον ερεβώδη ξένο κήπο, δυο σκιές μες στο σκοτάδι.   Ακόμα δεν έφυγε ο χειμώνας, και ξαφνικά...

Θάναι μόλις είκοσι δυο ετών. Κι όμως εγώ είμαι βέβαιος που, σχεδόν τα ίσα χρόνια προτήτερα, το ίδιο σώμα αυτό το απήλαυσα.   Δεν είναι διόλου έξαψις ερωτισμού. Και...

(14 Ιανουαρίου 1912 - 22 Ιανουαρίου 1977) ανέβα κι αν δεν βρεις δρόμο, φτιάξε!   Πάντα ανέβαινε.   Ακόμη πιο ψηλά. Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.  

Ένας κήπος, ένα φεγγάρι ένα πουλί από φεγγάρι σε φωνάζουν. Έλα. Τα φύλλα ξεχάσανε το χρώμα τους. Μην αργείς. Σταχτί χρώμα, σταχτιά σκέψη, ξεχνάω να δω, ξεχνάω να πάω — πού...

Τώρα εδώ, στης τύχης τα γραμμένα, ποιος θα μας πει τι ήταν όλο αυτό· δεν έχει δρόμους για να ονειρευτώ, κατώφλι να κρυφτώ λίγο από μένα.   Τώρα που...