Ετικέτα: Ποίηση

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ Χωρὶς ἀποσκευὲς Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα Σὰ...

Ποιος είμαι Είναι μια φωτογραφία Εδώ είμαι κάπως μπλε Κοιτάζοντας μια θάλασσα Που δεν αγγίζω Συχνά μπερδεύομαι Με τις λέξεις Πού δεν λέγονται Γιατί δεν καπνίζω πολύ Μόνο στον ύπνο μου Ο καφές μου Από...

Σου έδινα συνέχεια σου έδινα Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες Και δεν ήξερες πως παίρνεις Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις Πως η ψιχάλα γίνεται βροχή κατακλυσμός η...

Κάτω απ'τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που 'ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά...

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς.   Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν παραμονεύουν μὲ...

Σ’ εβένινο κρεββάτι στολισμένο με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής· ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός, και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος. Aλλά...

Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου, άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας! Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε προτού να ξεθωριάσει και χαθεί, Κι η...

Καθόμαστε σαν πάντα οι δύο βράδυ στο σπίτι· αντικρινά της εγώ γειρμένος στο βιβλίο, σκυμμένη εκείνη στη δουλειά της.   Και το βιβλίο ήτανε στίχοι, ψυχή από λάμψη και αρμονία· έτσι...

… Αυτές οι εκβολές των ματιών σου πνιγμένες μες σε γαλανά συρματοπλέγματα για να μην έρχονται ποτέ ως εμάς τ’ αγκάθια της λύπης σου μα μόνο ο...

Πάρε μου το ψωμί, αν θες, πάρε μου τον αγέρα, μα μη μου παίρνεις το γέλιο σου. Μη μου παίρνεις το ρόδο, τη λόγχη που τινάζεις, το νερό που...