Ετικέτα: Ποίηση

Θέλω να ξέρει πάντως Πως όλες τις νύχτες Που κοιμήθηκα στο πλάι της Ακόμα και οι ανώφελοι καβγάδες Ήταν ό,τι πιο εξαίσιο     Και οι δύσκολες λέξεις που Πάντα φοβόμουν να...

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου και γι’ άλλα κλαίει.     *Η σατραπεία, Κωνσταντίνος Καβάφης

Συνέχισε να κατεβαίνει τα ξύλινα σκαλοπάτια μετρώντας τα βήματα που χάνονται σε κάθε τρίξιμο των ξύλων μα ως συνήθως έχανε τον λογαριασμό αφήνοντας κατά μέρος την εκτός τόπου...

Και τώρα που ξέρω πώς υπάρχεις σε τούτου το κόσμο σε πια λαχτάρα να εγκλωβίσω την ψυχή μου να μην βρεθεί να ακουμπήσει την δικιά σού;

Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη, πέσανε χιόνια κλείσανε οι δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότης. Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία προς τι να έρθει;  

Ήταν αλλεργική στη γύρη, όπως μου είπε. Φταρνίστηκε απανωτά επτά φορές λουλούδια. Σταγονίδια με έραναν παρά την προσπάθεια να τα συγκρατήσει με την παλάμη της. Ποιος τώρα να πιστέψει ότι με αυτό τον τρόπο κόλλησα έρωτα.    

Συναντιόμαστε σαν τα παγόβουνα, όχι επειδή έχουμε πια παγώσει, αλλά γιατί από τα όσα δείχνουμε κρύβουμε ακόμα περισσότερα κάτω από την επιφάνεια του νερού.    

Είσαι εντάξει. Το νιώθω. Χιλιόμετρα μακριά απ' το επίμονο βλέμμα μου, τα χέρια μου που έτρεμαν δίπλα στο απαγορευμένα προσφερόμενο κορμί σου΄ ξεγλιστράς με θόρυβο μέσα από τη ζωή...

Τι βρήκα στην κοιλάδα της παλάμης σου; Τι βρήκα στην κοιλάδα της κοιλιάς σου; Τι βρήκα στην κοιλάδα των μοιρών σου;   Βρήκα το τριανταφυλλένιο σώμα λυπημένο Σε ένα ατακτοποίητο...

Ύψωσα τις άμυνες μου για να ξεκουράσεις τις ανημπόριες σου. Για ν' ακουμπάς επάνω το νερό, με τόση δύναμη που να σηκώνεις κύματα. Φόρεσα την διάθεση που με...