Ετικέτα: Ποίηση

Η ώριμη στιγμή του χωρισμού μας πρόφτασε βιαστικά. Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο, ελέγχαμε τις χειρονομίες μας και ξεφυλλίζαμε τις μέρες που θα ‘ρθούν. Βέβαια, ήταν άσχημο να το...

και ο ήλιος να! και τα πουλιά του παραδείσου ένας μεγάλος ήλιος πιο μεγάλος απ' το φως       *Φως, Γιώργος Σεφέρης

Ήθελα να μ’ αγαπήσεις είχα ανάγκη να με αγαπήσεις έπρεπε να σε κάνω να με αγαπήσεις αλλά τι εννοούσα ή ποιάν εννοούσα ακόμη διόλου δεν το ξέρω μονάχα ξέρω ότι...

Του είπα πως έπρεπε να κρυφτώ. Εκείνος απάντησε πως έτσι είναι, Πως πρέπει να κρύβουμε τα μάτια. Και του είπα πως έπρεπε να κοιμηθώ. Εκείνος απάντησε πως έτσι...

Εσύ – το αίμα μου… Εσύ το ξέρεις.     *Γιάννης Ρίτσος

(Somewhere I have never travelled)   κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους: στην πιο λεπτή σου χειρονομία...

Πώς να γίνει αγάπη, αγαπημένη, δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν, δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε, εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω, φυσικότατα ερωτευμένος. M’ αρέσεις...

Δεν θα μετανιώσεις, είπε, πάρε με μαζί σου Όπου κι αν πας, όσα χρόνια κι αν Λείψουμε, δεν με νοιάζει, μου φτάνει ότι Θα ‘μαστε στη θάλασσα...

Δημιουργώ ποταμάκια με τα κλάματά μου και γεμίζω ρωγμές πάνω απ' το μέρος της καρδιάς. Σου προσθέτω κομματάκια, να καλύψω τα κενά σου, κι όλο τραβιέμαι κάτω,...

γιατί τώρα ξέρεις: περισσότερο απ’ όλες τις αισθήσεις, η αφή λυτρώνει, η πιο άσημη.       *Νίκος Καρούζος