Ετικέτα: Ποίηση

Μέρες πάνω στις μέρες, κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη μια ζωή.    

Τώρα όλοι πανηγυρίζουν που είναι μόνοι χαράζουνε στην πέτρα τη σιωπή τους σπάζουν την πέτρα για να βρουν τη ρίζα τους γυρεύουν λίγη ρίζα λεμονιάς για να μιλήσουν    

Χάιδεψε τις πληγές μου κι εγώ θα κατανοήσω βαθιά την υγεία σου.    

Να νιώθω κάθε σου ανάσα και να γίνομαι ένα με εσένα. Να συγχρονίζομαι με κάθε σου φιλί κι' έπειτα να τρέμω μη τυχόν και σε χάσω - αύριο - Να σε περιμένω παντού. Κι' εσύ...

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια φώτα που πέσαν πάνω μου...

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται   αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων που με τα...

Κι ας είναι ήδη Νοέμβριος με πτώση της θερμοκρασίας και κασκόλ,   εγώ ακόμα σε βλέπω να ξεπλένεσαι με το λάστιχο απ’ το αλάτι της θάλασσας   και μισοκρυμμένη πίσω από τις φυλλωσιές να...

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις, περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. «Πως γίνεται» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό, αφού μ’αγαπούσες.    

H πιο γλυκιά παρθένα Στολίζει το δωμάτιο Eυφραίνει την περισυλλογή   Aς πούμε πως είμαστε ευτυχείς Kι είναι η σειρά μας Nα βρεθούμε αθάνατοι, Nα φιλήσουμε την ομορφιά Στα χείλη Kαι στο λεπτό...

Τὸ πληγωμένο πουλὶ Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι πότε καὶ πῶς κράτησα στὴ χοῦφτα μου ἕνα πληγωμένο πουλὶ πού εἶχε ἀφεθεῖ στὸ ἔλεός μου καὶ μὲ κοίταζε ἐπίμονα σὰν κάπου...