Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Όλες οι λέξεις μου σε όνειρα τελειώνουν Νύχτες βροχής ανθίζουν στο κορμί σου   Κι όλες οι θάλασσες μπροστά σου χαμηλώνουν Όρκους και ευχές που έκανες θυμήσου Μέσα στα...

Άνθος του ήλιου. Του ποταμού άνθος.   Εγώ Ήσουν εσύ; Το στήθος έχεις πάμφωτο Και δεν σ’είδα.   Αυτή Πόσες φορές σε άγγιξαν του φουστανιού μου οι άκρες !   Εγώ Δίχως ν’ ανοίξω, ακούω στο...

Ακούς; Έξω βρέχει Αλλά η βροχή αυτή δε ρίχνει μόνο νερό Ρίχνει μαζί μικρούς κύβους από ζάχαρη Είναι μια βροχή σερμπέτι Θα γλυκαθούν η γη και τα φυτά Κάπως...

Καθόμαστε ως αργά, παρατηρώντας το σκοτάδι να ξετυλίγεται σιγά-σιγά: Κανένα ρολόι δεν το μετρά Όταν είναι απανωτά τα φιλιά και τα χέρια ενωμένα Δεν γνωρίζει κανείς που...

Τούτο εις αυτόν υπήρχε το ξεχωριστό, που μέσα σ' όλην του την έκλυσι και την πολλήν του πείραν έρωτος, παρ' όλην την συνειθισμένη του στάσεως και ηλικίας εναρμόνισιν, ετύχαιναν...

Σβήνει το φως από τα μάτια μου κι όλα όσα έζησα μπρος μου περνάνε. Στέκομαι εδώ στον τελευταίο σταθμό με όλα όσα αγάπησα και πήγαν χαμένα. Δε μετανιώνω πια, όλα ή τίποτα, δάσος και...

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος Που δεν έχει τι να περιμένει Και όμως περιμένει.   Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να...

Χωρίζω, αφού είναι ένα ψέμα πια στη ζωή μου η ύπαρξη του μέλλοντος. Από το μέλλον χωρίζω. Ξέρω τα πάντα κάτω απ’ την τεράστια σκιά του θα...

«Γιατί έκαψες τη στέγη μου ;», ρώτησα τη φωτιά. «Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα», μου απάντησε. Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα Όντως ανεμπόδιστα, αλλ’...

Τα ποιήματα είναι τόσο δύσκολα, το ξέρετε. Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.   Ένα ποτάμι είναι ένας...