Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ταιριάζεις μέσα μου σαν αγκίστρι σε μάτι   αγκίστρι ψαριού ανοιχτό μάτι   (Από τη συλλογή Ανθολογία ποιημάτων: 1965-1975 | Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη)

Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά   φορούν κουρέλια ακριβά κοστούμια   ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις ή μέσα σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό   άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους...

Τρέχει. Τρέχει με αντίθετο άνεμο. Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις. Δυσκολίες και δυσκολίες. Φωτιές, πολέμους, γκρίνιες, οικογένειες. Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό. Τις βλέπει για λίγο, τις...

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.   Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.   Κ’...

  Περασμένα μεσάνυχτα σ’ όλη μου τη ζωή   Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ’ ασημένιο πρόσωπο· άγιοι Που άδειασαν από τα...

Μὲ πῆρες κουρέλι χωρὶς ὄνομα, χωρὶς πρόσωπο συγκεκρημένο, κάτι σὰν τοὺς παλιάτσους στὸ τσίρκο ποὺ βάφονται ὅσο πιὸ δυνατὰ μποροῦν γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἄλλους ποιοὶ εἶναι καὶ...

 3   Σε περιμένω ακόμα κι’ ας το ξέρω πως δε θάρθεις.   Την ώρα αυτή, από μια παλιά συνήθεια, πάντα σκύβω, φυλλομετρώντας άσκοπα κάνα τυχαίο βιβλίο.   Μα ενώ καλά...

Αν είχε νόημα να ζεις θα είχε νόημα να ζεις Αν είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα θα είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα Αν είχε νόημα να θες να πεθάνεις θα είχε νόημα να θες να...

Τίποτα δεν αντιστεκόταν, ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες. Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες. Ως τη στιγμή που...

Μανιασμένη βροχὴ πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου. Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα κάτω ἀπὸ ’να δέντρο ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –   ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι...