Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

(Die nichtnure)   Όχι μόνο οι εφημερίδες όχι μόνο οι φωνές από πίκρα και φόβο κι όχι μόνο ο αγώνας δρόμου με το ταχυδρομείο που λογαριασμούς φέρνει μαντάτα και γράμματα λυπηρά   Όχι μόνο...

Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη, καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί κάποια κορδέλα του,...

Είν’ ένας γέροντας. Εξηντλημένος και κυρτός, σακατεμένος απ’ τα χρόνια, κι από καταχρήσεις, σιγά βαδίζοντας διαβαίνει το σοκάκι. Κι όμως σαν μπει στο σπίτι του να κρύψει τα...

Έμπλεος από σένα πώς κι από πού να σε φωνάξω; Χύνεται  μέσα μου η φωνή μου και δε μ’ ακούς και δε μ’ ακούω και σε ζητώ και...

Πάντα αγαπούσα τον έρημο αυτό λόφο Κι αυτόν τον φράχτη που κλείνει Από παντού στο μάτι τον ορίζοντα. Μα όταν κάθομαι και ατενίζω πέρα Το αχανές, την υπερφυσική Σιωπή...

(30 Οκτωβρίου 1896 - 21 Ιουλίου 1928)   Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες. Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται...

Ακουμπώ το δάχτυλο στη μεμβράνη της θάλασσας κι αμέσως σχηματίζονται κύκλοι και τετράγωνα – περιστέρια κάτω από βαριά σύννεφα. Βαμβάκι έλεγε η γιαγιά μου πληγώνεται και ματώνει μα είναι απλώς βαμβάκι. Πολλά μαζί...

Τη νύχτα η πορτοκαλιά σου κόμη εφώτιζε τον γέρικο πύργο τ' ουρανού ψηλά ίσαμε γύρω απ' τον πλανήτη Κρόνο με ρούμι οι άγγελοι μεθυσμένοι στέγνωναν εκεί τα μάλλινα...

Πεθύμησα μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μα είχα ξεχάσει πως Αύγουστο πέθανα Αύγουστο γεννήθηκα. Στο ενδιάμεσο σαπίσαν τα φεγγάρια. Πεθύμησα ένα τραγούδι στην παραλία...

Μην πεις πως θε να μ’ αγαπάς αιώνια, σαν δεν ξέρεις ποιοι σπόροι πέφτουν στην ψυχή κι αγάπες νέες ανθίζουν· μην πεις πως θα λησμονηθώ, κι...