Αρχική Ετικέτες Ζωή Αμοιρίδου

Ετικέτα: Ζωή Αμοιρίδου

Μυθιστορία με Απόλλωνα

Όσο και να λιώνεις, το φυτίλι σου δεν σβήνει. Είσαι άναμμα της φύσης, που η θλίψη δε συνθλίβει. Μοιάζεις με Απόλλωνα του Kassel. Μη φοβάσαι είσαι το καλύτερα σωζόμενο...

Τ’ αμάραντα

Τα αμάραντα είναι από αυτά τα λουλούδια που τα είχα στιγματίσει ανεπανόρθωτα. Ήταν για μένα τα λουλούδια του νεκροταφείου και πιο συγκεκριμένα του Άη...

Κέρινα μαλλιά

Νυσταγμένα μάτια που πικρά χαμογελούν κοιτούν την άδεια πόλη. Φλεγόμενοι βόστρυχοι ξεπρόβαλλαν από το κράνος του. Μοιάζανε της πόλης λυχνίες που λαμπύριζαν μονάχα για δυο μάτια...

Πιάτα Άπλυτα.

Τα πιάτα που έχουν αφεθεί στο νεροχύτη άπλυτα με αγχώνουν. Νιώθω πως με κοιτούν ακόμα κι αν έχω φύγει γρήγορα για το σαλόνι σε...

Κιμωλίες

Αν ήταν λουλούδια οι κιμωλίες, θα ήταν μπιγκόνιες. Γράφανε και σβήνανε αναμνήσεις που αριθμούσαν από τα 15 τους έτη. Στους κύκλους των χρόνων φυσούσαν τα υπολείμματα...

Τα πρωινά.

Είμαι τύπος πρωινός. Με υποχρεώσεις ή χωρίς και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θέλω να σηκώνομαι νωρίς, να σκέφτομαι πως θα με χτυπάνε ηλιαχτίδες τις περισσότερες...

Μέδουσα: Από την αποτροπή, στην δολοφονική ομορφιά. Η ιστορία μιας γυναίκας.

Σε πρόσφατη επίσκεψη μου στο αρχαιολογικό μουσείο Κέρκυρας είδα ξανά μετά από χρόνια το γνωστό αέτωμα από το ναό της Αρτέμιδος των αρχών του...

Αποστροφή 

Γύρεψες κόσμους, λημέρια αταξίδευτα. Να χωρέσεις τη ληγμένη σου συνείδηση. Στα αποκούμπια που παρηγορούσουν γονατιστός, φίλησες τα δάχτυλα των ποδιών σου κλαίγοντας. Ήσουν ο άλλος που φoβόσουν...

Η πιο όμορφη μέρα του χρόνου.

Ήταν 27 του Ιούλη του 2019 και ήταν η πιο ωραία μέρα του χρόνου. Παρά την κούραση της εβδομάδας και τους ξέφρενους χορούς της...

Το έργο “Comedian” του Maurizio Cattelan: ένα έργο εννοιολογικό ή σχεσιακό;

Όταν κλήθηκα να συντάξω την εργασία για το φροντιστηριακό μάθημα με θέμα την τέχνη από τον 20ο αιώνα μέχρι και σήμερα και με προτίμηση...

Top

Αλληλεπίδραση |Λίνα Βαταντζή

  Σπίτι ερειπωμένο με παράθυρα ανοικτά – πηγαινοέρχονται αναμνήσεις και οι μικρές αβίωτες στιγμές χάσκουν σαν κουρτίνες ξεθωριασμένες. Στέρνo έρημo με λησμονημένη χαρά – ξεφεύγουν βροχές και οι μικρές ακτίνες μνήμης κρεμούν λέξεις στο ποίημα.   Δεν συνταιριάζονται...