Κάπου στα πέρατα του κόσμου, ξεχασμένη από την αγάπη του κόσμου, κοιτάς το παραθύρι σου να δεις ξάστερο ουρανό.
Συνοφρυωμένα βλέμματα, απελπισμένα αγγίγματα και υγρασιωμένα κορμιά στροβιλίζονται σε κάμαρες παλλόμενες από εκκωφαντική σιγή. Είναι η σιγή των 5 το πρωί που δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς, αν δεν θυμηθείς, πως μπορεί και να μη χαρείς ποτέ σου σε αυτή τη ζωή.
Ο κόσμος είναι μικρός, θολός και λάμπει. Σε αλκοολούχες παραισθήσεις συμπιέζεται και ξεδιπλώνεται στο πρώτο σου δάκρυ. Κλαις που μεγαλώνεις και σκορπάς δάκρυα μιας άδειας καρδιάς και ενός σώματος χαμένου.
Απάθεια για τη μέρα που ανοίγει και τη νύχτα που δεν κλείνει. Σε τραβά η θάλασσα κοντά της και σε χτυπά σαν ρεύμα η αλμύρα των δακρύων σου. Θες να κλείσεις τα μάτια σου και να βουτήξεις στο νεράκι να νιώσεις πως ρέεις.
Πόσο μπλε είναι η αυπνία σου, πόσο υδαρής η αδυναμία σου; Το σώμα σου δε σέρνεται ούτε μέχρι την κουζίνα φτιάξει έναν καφέ να ανοίξει το μάτι σου. Δεν ξέρεις και τι θες και φοβάσαι και μήπως σου χυθεί ο καφές.
Ρουφάς μιας ανάσας πανικούς μέσα στα πνευμόνια σου, χαϊδεύεις τα μαλλιά σου και πας στη μπανιέρα σου, να βουτήξεις στα άλατα της αστικής ραθυμίας, να πνιγείς στα τεχνητά αρώματα και να χαλαρώσεις με αρωματικά έλαια.
Σε τυλίγει το νερό, σε αγαλλιάζει η αγάπη και σε ανακουφίζει η ησυχία. Στην πρώτη ανάσα σου ξεχνάς την πνιγμένη σου φωνή και την βεβιασμένη σου βουτηχτή. Αφήνεις δυο φιλιά στην άδεια σου καρδιά και σε παίρνεις αγκαλιά να σε καθησυχάσεις.
Να μην ξεχνάς τα μπάνια της κάθαρσης κι ας είναι 5 το πρωί. Κι ας μην σ’ αγαπάς. Κι ας μη σε συμπονάς. Αξίζει, θαρρείς, να προσπαθείς να βρίσκεις στο νερό το χαμένο σου εγώ.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο Μαστορογιάννη για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
