Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο

κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις,

τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο δὲ θὰ παύω

νὰ ζῶ στὶς ἀναμνήσεις…

Θαρρεῖς καὶ κάτι μόνιμα, μπροστά μ᾿ εἶναι πεσμένο

καὶ κρύβοντας καὶ σβήνοντας ὁλότελα τὸ Τώρα,

μὲ κάνει νὰ μὴ χαίρουμαι καὶ μήτε νὰ προσμένω

καινούργια, τάχα, δῶρα…

Σ᾿ ὅτι ποθεῖ καὶ σ᾿ ὅτι ζεῖ, ἡ ψυχή μου μένει ξένη

κι οὔτε μπορεῖς, Φωνὴ Ζωῆς, ἀλλιῶς νὰ τὴ δονήσεις,

παρὰ θαμπὰ καὶ μακρινά, σὰ μουσικὴ ποὺ βγαίνει

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὶς ἀναμνήσεις…

Τῆς πεθαμένης τῆς χαρᾶς, ἔχει στερέψει ἡ βρύση

κι οὔτε γυρεύει θάματα κι οὔτε προσμένει δῶρα

κι οὔτε μπορεῖ πιὰ τίποτα νὰ τὴ παρηγορήσει,

παρὰ ὅτι ἦταν ὡς τώρα…


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.