Εγώ, που λες, δε σʼ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Απʼ την πολλή αγάπη μου
φτάνω να μη σε θέλω.
Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Και δίχως τέλος σε μισώ
και σε παρακαλάω
να μείνεις πάντα δίπλα μου,
αλλά να μη σε βλέπω,
να σʼ αγαπώ σαν τον τυφλό
και σαν τον διακονιάρη.
Εγώ, που λες, δε σʼ αγαπώ
κι αν θέλεις πίστεψέ το.
Απʼ την πολλή αγάπη μου
κοντεύω να πεθάνω.
Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ
…
Κι απʼ την πολλή την προσμονή
όταν σε περιμένω
περνά η καρδιά μου απʼ τη φωτιά
σʼ ένα βουνό από πάγους.
Όχι, εγώ δε σʼ αγαπώ
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
