Θυμᾶμαι, νύχτα ἦταν βαθειά,

μὰ ἡ μέρα κόντευε νὰ φτάσει,

καθὼς κινήσαμε μαζί,

γιὰ νὰ χαθοῦμε μὲς στὴν πλάση…

Και σ᾿ ὅσα πέσαμε κακά,

παγίδες, λάθη, πλάνες, πάθη,

κανένας μας δὲ μπορεῖ πιὰ

μήτε νὰ δεῖ μήτε νὰ μάθει…

Πόσο παλέψαμε κι οἱ δυὸ

καὶ κυλιστήκαμε στὸ χῶμα,

ζητώντας καὶ τὰ πιὸ μικρά,

-δὲ θὰ τὸ πεῖ κανένα στόμα…

Κι ἐπειδὴς εἴχαμε δεχτεῖ,

καθένας τὴ δική του μοῖρα,

πῆρες τὸν ἕνα δρόμο ἐσύ,

κι ἐγὼ τὸν ἄλλο δρόμο πῆρα.

Κι ἀφοῦ χαθήκαμε καιρὸ

καὶ πλανηθήκαμε στὴν τύχη,

(κι ὡς τώρα, μόνος μας δεσμὸς

δὲν ἦταν παρὰ κάποιοι στίχοι),

τώρα, ποὺ τ᾿ ὄνειρο γιὰ μᾶς

τὰ φῶτα σβήνει τὰ στερνά του,

-προσμένω, πάλι, νὰ σὲ βρῶ,

μὲς στὴ γαλήνη τοῦ θανάτου…


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.