Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Θα ήθελα κάπως αλλιώς ν’ αγαπιούνται τα πράγματα στριμωγμένα σ’ ένα μικρό δωμάτιο που να είναι μπάνιο κουζίνα μαζί κι υπνοδωμάτιο εντός και το καθιστικό η μία χρήση να νίβει...

Είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας μεσ’ τα μαλλιά...

Μιλούσε όλο για μια γυναίκα Χαμένη μέσα σ' απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες Με παγωμένους υαλοπίνακες Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια "Άλλωστε φίλε μου τι σημασία Να 'χει ένα...

Το να σε σκέφτομαι απόψε δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου, εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο. Το μεγάλο...

Κουραστήκαμε να φυτεύουμε ανόητα άνθη, κουραστήκαμε να διεκδικούμε μηδαμινές καλωσύνες, να κουμπώνουμε σακκάκια, και να εκθέτουμε επιφάνειες σ’ έναν κόσμο που το φως του ικανοποιείται σ’ αυτές, που σταματά σ’...

Τώρα όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου όλο και πιο συχνά μιλάω μαζί τους όλο και πιο ασκούμαι στη σιωπή όλο και πιο...     (1982)

Οι άνθρωποι κρατούσανε νεκρά πουλιά στα χέρια, πουλιά που ήτανε κάποτε χαρμόσυνες αργίες, Κυριακές και εκδρομές στη θάλασσα.     Η φωνή της σιωπής, Εκδόσεις Νεφέλη (2006).

(VI.)   Η λάμψη της μέρας γίνεται λάμψη της νύχτας – η φωτιά γίνεται κάτοπτρο.   Η φίλη μου η γη είναι πικρή – ο ήλιος σκέφτομαι την ξέχασε. Πικρή ή βαριά,...

Μέρες αργές, μέρες ζεστές Μέρες από σπασμένους καθρέφτες και χαμένους ωροδείχτες Μέρες με βλέφαρα κλειστά στο θαλασσινό ορίζοντα Μέρες μονότονες, μέρες εγκλεισμού Η ψυχή μου που έλαμπε ακόμη...

Αν δεν μπορείς να χτίσεις μπορείς να σκάψεις     Αν δεν μπορείς να γίνεις μπορείς να είσαι   (Μικρά ποιήματα, 1960-1978)