Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Στο καμένο σπίτι, τρώω πρωινό. Καταλαβαίνετε: δεν υπάρχει πρωινό, δεν υπάρχει σπίτι Κι όμως, να που είμαι εδώ.   Το κουτάλι που έχει λιώσει ξύνει το μπολ που έχει...

Επεκτείνομαι και βιώνω παράνομα σε περιοχές που σαν υπαρκτές δεν παραδέχονται οι άλλοι.   Εκεί σταματώ και εκθέτω τον καταδιωγμένο κόσμο μου, εκεί τον αναπαράγω   με πικρά κι απειθάρχητα μέσα, εκεί τον αναθέτω σ’...

Σε κάθε εκδρομή σε ρωτούσα: πόσο όνειρο έχουμε ακόμη˙ προλαβαίνουμε να βγούμε στην καρδιά;   Αγάπα εσύ, μου απαντούσες, και όπου πάμε εκεί επιστρέφουμε.   Γιατί δίχως πόνο θα χαθούμε και χωρίς...

ξεμπλέκω τους ήχους σαν κλωστές και τους δένω κόμπους μήπως η μουσική νικήσει τις κραυγές   η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια πτυχή της φαντασίας μας   ζαλισμένοι μέσα στη μοναξιά ο...

VII   Στον Μανόλη Αναγνωστάκη   Το ν’ ακούει κανείς το πρωί τη βιασύνη των πουλιών Το να ψάχνει στα μάτια των άλλων να βρει λίγα τοπία Το να αισθάνεσαι...

Εκείνα τα λίγα λεπτά κάθε βράδυ όταν χαζεύουμε μπροστά στα ράφια τα βιβλία μας, και το διάβασμα ύστερα μέχρι να νυστάξουμε,   αυτά είναι που δίνουν νόημα στο...

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. Τόση χαρά δε την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου, όλες τις στέρνες...

«Θα ήθελα πεθαίνοντας κάτι να ευχόμουν στους ανθρώπους -να ευχόμουν πολλή, αμέτρητη ζωή-, μα είναι περιττό. Εκείνοι που αγάπησαν, δε θα τη χρειαστούν…»    

Θα τους δείτε το πρωί της Κυριακής -πηγαίνοντας για την εκκλησία- να πλένουν οικογενειακώς το αυτοκίνητο. Είναι οι άνθρωποι της πόλης που ετοιμάζονται. Θα βγούνε στην εξοχή. Θα πάνε...

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν αναζητούμε; Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα...