Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

∆εν είναι ο έρωτας, δεν είναι ο Θεός Αυτό που μας λείπει· εμείς Λείπουμε και μας λείπει, Έχουμε φύγει κ’ είναι απών.   Τον γυρεύουμε τάχα ή μας γυρεύει Και...

Τώρα να μ' αφήνατε ήσυχον τώρα συνηθίστε χωρίς εμένα.   Τώρα θα κλείσω τα μάτια μου.   Και μόνο θέλω πέντε πράγματα πέντε ρίζες που ξεχωρίζω.   H μια είναι ο έρωτας...

Πνιγμένη σ' ένα σώμα, χρόνια παγιδευμένο. Μπορώ να νιώσω τη λύπη στα βήματα περαστικών, τα κρυφά λόγια γνωστών και αγνώστων, μα ποτέ τα δικά σου. Γι' αυτό λοιπόν, μη διστάσεις απόψε να με απογοητεύσεις κι'...

ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή   το χώμα να μυρίζει γειτονιά και ο ταμπλάς...

Πώς μπορείς να ξαναμπείς στο δωμάτιο πού πριν λίγο κράταγες ένα κορμί αγαπημένο; Βγαίνουν απ’ τις γωνίες χέρια και σε καλούνε φωνές ψιθυρίζουν στο σκοτάδι μισόλογα «ναι»,...

Στις γκριζοπράσσινες σιωπές Αρχαίων καλοκαιριών Ριζόθηκε μια ελιά   Και η κομψή ματιά Αστραπιαία σαν αλεπού Βυθίζεται μακριά Στη γραμμή του ορίζοντα Εκεί που σμίγουν ονείρατα και μνήμες   Πουθενά Ποτέ και πάντα Ασπόμαυρα λέπια του καιρού  

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί· μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς....

Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα, από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες. Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς,...

Αυτών που έφυγαν για πάντα από τη Ζωή μας. Κι ας υπήρξαμε αληθινά γι’ αυτούς. Το αίμα τους μας δόθηκε, μας πονά, και Γι’ αυτό μας ελέγχει.    

Κάτι ζητάει φέτος το φθινόπωρο. Σού ζήτησα μια πρόχειρη φωτογραφία. Αν όμως βρέχει απόψε, πάλι θα χαθείς. Βροχές, φωτογραφίες και φθινόπωρα. Αγάπη μου, αγάπη μου χωρίς ελπίδα.