Γιώργος Μαρίνος: Ο μοναχικός πρίγκιπας του παραμυθιού με στόφα καλλιτέχνη

Αν μου έδιναν μια κόλλα χαρτί και μου έλεγαν να ζωγραφίσω έναν ιππότη ή έναν πρίγκιπα, όπως κάναμε τότε στα σχολικά μας χρόνια, θα ζωγράφιζα εκείνον. Η ακτινοβολία του, το άστρο του, εκτυφλωτικό για όποιον τον έζησε, τον είδε από κοντά ή τον άκουσε. Γεννημένος θεατρίνος ή σωστότερα γεννημένος καλλιτέχνης.

Ο Γιώργος Μαρίνος το φως του δεν το χάρισε ανιδιοτελώς, ήξερε ότι στη ζωή σημασία έχει να κρατάμε ασφαλές το μέσα μας, να θρέφουμε το εσωτερικό μας παιδί, γι΄ αυτό και όταν χόρτασε από την πηγή του θεάτρου πήρε το φως του και αποσύρθηκε, όχι στο σκοτάδι αλλά στη δική του, μυστική, αόρατη Ιθάκη.

Γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου στον Βοτανικό, κάπου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Οι ηλικίες δεν τον αφορούσαν, άλλωστε σημασία έχει πόσο νιώθεις και εκείνος ένιωθε πάντα παιδί. Είναι δίδυμος. Τραγουδούσε και έπαιζε θέατρο από μικρός, ήξερε πώς αυτός είναι ο προορισμός του και το ακολούθησε πιστά μέχρι να ρίξει ο ίδιος άγκυρα και να αράξει σε ένα ήρεμο νησί.

Στα δώδεκα του γνωρίζει για πρώτη φορά τον εξόριστο πατέρα του, στα δεκαέξι ομολογεί την ομοφυλοφιλία του, χωρίς φόβο, γίνεται καλλιτέχνης και αποφασίζει να μην κρυφτεί ποτέ στη ζωή του, όλα καθαρά και διάφανα.

Τον προόριζαν για μαθηματικό αλλά πώς να κρύψεις το άστρο του καλλιτέχνη όταν εκείνο λάμπει ακόμα και μέσα από μεγάλα γυαλιά ηλίου. Οι ακτίνες του σε τυφλώνουν όσο κι αν, μερικές φορές, αποφεύγεις να κοιτάξεις  το φως του.

Πρωτοπόρος στο είδος του, προκαλούσε γέλιο, χαρά, ευθυμία. Η διαδρομή του ξεκινά με έναν σάκο στον ώμο με πλώρη την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ξεχωρίζει αμέσως και ως εξαιρετικό ταλέντο βγαίνει στην σκηνή του θεάτρου. Κάνει το ντεμπούτο του στην επιθεώρηση του Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Ωπα – Ωπα», στην οποία ακούγονταν τραγούδια του Θεοδωράκη από το Αρχιπέλαγος.

Η μεγάλη του όμως καταξίωση έρχεται όταν ερμηνεύει στην Οδό Ονείρων του Χατζιδάκι. Τραγουδά «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά/ Κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά» και ανατριχιάζει τους πάντες. Συνεχίζει την πορεία του δίπλα στην Λαμπέτη, τον Χορν, στην μπουάτ του Νέου Κύματος και καταλήγει στην Μέδουσα, δίνοντας σάρκα και οστά στο μεγάλο του όνειρο και μοιράζοντας με τον κόσμο το αστείρευτο ταλέντο του.

Καθιερώνει τον όρο Showman στην Ελλάδα, ο πρώτος στο είδος, μιμήσεις, τραγούδι, ενέργεια, παιδεία. Το εκτόπισμά του μεγάλο και η αγάπη του κοινού προς το πρόσωπό του μεγαλύτερη. Και καθώς όλοι μιλάνε για κάποιον Μαρίνο, που κάνει τον κλόουν και τον θεατρίνο, εκείνου η μόνη του έννοια είναι να κάνει περήφανη την μητέρα του, μια σκέψη που μπορεί ακόμα να φωλιάζει κάπου στον ωκεανό των σκέψεων του.

Λένε πώς ήταν απαιτητικός, επιζητούσε το τέλειο στην δουλειά του, στην προσωπική του ζωή όμως ένιωθε σαν μικρό παιδί που δεν κουράζεται ποτέ να παίζει και να γελάει.

Θέατρο, σινεμά, τηλεόραση, παρουσίαση, λαμπερά Show σε νυχτερινά κέντρα, δισκογραφία, έκανε περισσότερα από όσα μπορούσε να ονειρευτεί, τόλμησε περισσότερα από όσα μπορούσε να ζητήσει.

Ερμήνευσε όπως κανένας άλλος «Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι» του Άκη Πάνου, ζωγράφισε χάρτινα φεγγαράκια, έπαιξε παιδικά παιχνίδια και έκανε λιγάκι μμ, σε όποιον τον αμφισβήτησε. Άλλωστε ποιος μπορούσε να μην παραδεχτεί το ταλέντο του;

Κι όμως πέρασε ο καιρός, οι δημόσιες εμφανίσεις περιορίστηκαν και τελικά χάθηκαν στη σιωπή. Αποφάσισε να περπατήσει το μονοπάτι που είχε πάρει τότε, με την τσάντα στον ώμο, σιωπηλά και μόνος. Τα παιδικά του παιχνίδια χάθηκαν στο φως ή μάλλον βρήκαν την ησυχία. Δεν κρύφτηκε ποτέ από τον εαυτό του, γι’ αυτό όταν εκείνος το αποφάσισε, άραξε με τον μικρό Γιώργο και όχι με τον Μαρίνο, σε κάποια στεριά στην άλλη άκρη της πόλης.

‘‘Φεύγεις από τη σκηνή και φεύγεις λίγο άθλιος, είσαι τόσο φορτισμένος που μετά το μόνο που θέλεις είναι να μείνεις μόνος σου ή με κάποιον φίλο σου’’

Λόγια του Γιώργου Μαρίνου από συνέντευξή του.

_________________________________________________________________

*Γράφει η Δανάη Καλογερή.