Έλλη Λαμπέτη
Σήμερα γράφω για τα πιο ρομαντικά, μελαγχολικά μάτια και το ωραιότερο ψεύδισμα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να γράψω για την Έλλη Λαμπέτη, αγαπημένη, σπουδαία ηθοποιό, σημείο αναφοράς μου. Όταν μιλάμε για την Έλλη Λαμπέτη, η ιστορία του ελληνικού θεάτρου γράφεται με χρυσά γράμματα, μια ηθοποιός που άφησε τη δική της σφραγίδα, με την ανεπανάληπτη ερμηνεία της αλλά και την ποιητική προσωπικό-τητά της.
Η τέχνη
Η ιστορία της Έλλης Λούκου ξεκινά στα Βίλια Ατ-τικής. Γεννιέται τον Απρίλιο του 1926, και από την πρώτη της κιόλας ανάσα φάνηκε το ανήσυχο πνεύμα της. Έναυσμα για το θέατρο, η εσωτερική της φλόγα αλλά και ο θείος της, Τάσος, επίσης η-θοποιός, ο οποίος την συνοδεύει μέχρι την πόρτα του Εθνικού Θεάτρου αλλά και της σχολής Κοτο-πούλη, για να κάνει, η νεαρή τότε Έλλη, τα πρώτα της βήματα στο σανίδι. Οι πρώτες της προσπά-θειες αποτυχημένες, τελικά όμως καταφέρνει όχι μόνο να φοιτήσει δίπλα στην Μαρίκα Κοτοπούλη αλλά να γίνει και η αγαπημένη της μαθήτρια. Η Έλλη Λαμπέτη, για μισό λεπτό… Λαμπέτη; Μα πώς γεννήθηκε το Λαμπέτη, εύλογα κάποιος θα ρωτήσει; Tο επίθετο αυτό της το «βάφτισε» ο θείος της από τον ήρωα Λαμπέτη στο ποίημα του Βαλαωρίτη «Α-στραπόγιαννος», πράγματι υπέροχο όνομα. Λοιπόν δίπλα στην Κοτοπούλη αρχίζει να ανθίζει το λου-λούδι που ονομαζόταν Έλλη Λαμπέτη και πολύ σύντομα, σε ηλικία μόλις 16 ετών, θα παίξει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο με το έργο «Η Χάνελε πάει στον παράδεισο» του Χάουπτμαν.
Ακολουθούν μεγάλες συνεργασίες με τον θίασο του Μουσούρη, το Εθνικό Θέατρο αλλά και το Θέατρο Tέχνης, όπου περνά και την πιο δημιουργική της περίοδο. Κάποιοι ρόλοι σταθμοί στην καριέρα της ήταν οι: Πέγκ στο έργο Πέγκ, καρδούλα μου, Δεσποινίς Μαργαρίτα, η Κληρονόμος, η Φιλουμένα αλλά και η Μπλάνς στο Λεωφορείο ο Πόθος, ένας ρόλος που την αρρώστησε όπως εξομολογήθηκε στην Φρίντα Μπιούμπι στο βίβλιο «Η τελευταία παράσταση».
Σημαντική όμως ήταν η παρουσία της και στον κινηματογράφο. Η Κάλπικη Λύρα, Το Κορίτσι με τα Μαύρα, το Κυριακάτικο Ξύπνημα είναι μονάχα ένα μικρό δήγμα της δουλειάς της. Η αλήθεια είναι πως το σινεμά δεν το αγάπησε τόσο όσο το θέατρο για αυτό δεν έκανε και πληθώρα ταινιών. Έλεγε «ο κινηματογράφος είναι περισσότερο δουλειά του σκηνοθέτη ενώ το θέατρο δουλειά του ηθοποιού και του συγγραφέα».
Προσωπική ζωή
Δεν θα ήθελα να σταθώ τόσο πολύ στην προσωπική της ζωή. Σίγουρα ό-ταν μιλάμε για τέτοιες προσωπικότη-τες μοιραία η ζωή τους βγαίνει στο φως της δημοσιότητας και απασχολεί τον περίγυρό τους. Όμως θα ήταν ά-δικο να δώσουμε την προσοχή μας ε-κεί. Ναι, έζησε αρκετούς και έντονους έρωτες, πιο γνωστός εκείνος με τον Τάκη Χόρν. Πέρασε μια θυελλώδη και δύσκολη θα λέγαμε ζωή. Ο θάνατος της χτύπησε πολλές φορές την πόρτα, η μάνα της, οι αδελφές της ακόμα και καλοί της φίλοι όπως ο Γιώργος Παπ-πάς. Όμως αυτό που την σημάδεψε πιο πολύ ήταν η απώλεια της Λίζας, ένα παιδί που αγάπησε βαθιά, βοή-θησε με όλη της την δύναμη αλλά και έχασε βιαίως καθώς το διεκδίκησαν και στο τέλος το πήραν οι φυσικοί του γονείς.
Τελικά είναι το τίμημα της δόξας να μένει κανείς μόνος ή το γραφτό του ανθρώπου;
Τελευταία ανάσα
Μια ζωή γεμάτη από κόσμο, θέατρο, λα-μπερές προσωπικότητες, χαρές και λύπες μπορεί να λήξη άδοξα; Μπορεί να τελειώ-σει με μοναξιά και ένα γιατί; Στην περί-πτωση της Λαμπέτη μπορεί αλλά και όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια τα πέρασε σε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη, χτυπημένη από τον καρκίνο και έχοντας πάντα στο πλευρό της την αδελφή της, Αντιγόνη. Ά-φησε την τελευταία της ανάσα στην Νέα Υ-όρκη στις 3 Σεπτεμβρίου του ΄83 έχοντας χάσει τη φωνή της, τα μαλλιά της αλλά και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Τα τελευ-ταία της λόγια ήταν, «Αντιγόνη» ψιθύρισε «Αντιγόνη… είμαστε παιδιά ενός κατώτερου θεού…» και μετά από λίγο…έσβησε. Άφησε ωστόσο πίσω της ένα έργο που πολλοί θαύμασαν, άλλοι έμαθαν και ακόμα περισσότεροι θα αγαπήσουν στο μέλλον, γιατί πολύ απλά κάποιοι άνθρωποι είναι αγγελικά πλασμένοι και ζουν για πάντα στην μνήμη μας.
Δανάη Καλογερή.
Γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2001 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στα Βόρεια Προάστεια απέναντι από ένα αθλητικό κέντρο μαζί με τους γονείς της , τη γιαγιά της και το σκύλο της, Φοίβο. Αποφοίτησε από Καλλιτεχνικό σχολείο και τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ξεκίνησε να φοιτά στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν φυσική εξέλιξη καθώς από τότε που θυμάται τον εαυτό της υποδυόταν ρόλους που έβλεπε σε ταινίες και σειρές και καθόταν άπειρες ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη τραγουδώντας και χορεύοντας.
